Zanurzenie w zimnej wodzie (CWI - cold water immersion) zyskuje na popularności, a wstępne badania sugerują korzyści zdrowotne, takie jak zmniejszenie zmęczenia, objawów depresyjnych i poprawa samopoczucia. Pojedyncze zanurzenie w zimnej wodzie wiąże się z mniejszym zaburzeniem nastroju, zwiększoną energią i efektami związanymi z poczuciem własnej wartości. Chociaż zmiany biochemiczne po CWI, takie jak uwalnianie neuroprzekaźników, mogą wyjaśniać natychmiastową poprawę nastroju, mechanizmy neuronowe leżące u podstaw tych efektów pozostają w dużej mierze nieznane. Niniejsze badanie miało na celu zbadanie, w jaki sposób zmiany nastroju po CWI są związane ze zmianami w łączności mózgu.

Metodologia

W badaniu wzięło udział 33 zdrowych dorosłych (w wieku 20-45 lat, 16 kobiet), którzy nie byli zaznajomieni z pływaniem w zimnej wodzie. Uczestnicy zostali poproszeni o zanurzenie się w wannie z wodą o temperaturze 20°C na 5 minut. Przed i po CWI mierzono łączność mózgu za pomocą funkcjonalnego rezonansu magnetycznego (fMRI) i oceniano stan emocjonalny za pomocą kwestionariusza PANAS. Monitorowano również reakcje fizjologiczne, takie jak częstość akcji serca i oddechów, aby zapewnić, że uczestnicy doświadczyli oczekiwanej reakcji na zimno.

Wyniki

• Uczestnicy zgłaszali podwyższone emocje pozytywne i obniżony stan emocjonalny negatywny po zanurzeniu w zimnej wodzie.

• Zmiany w emocjach pozytywnych były związane ze sprzężeniem między obszarami mózgu zaangażowanymi w kontrolę uwagi, emocje i samoregulację.

• Zmniejszenie negatywnych emocji nie wykazało silnych związków ze zmianami w łączności mózgu.

Dyskusja

Wyniki sugerują, że krótkotrwałe zanurzenie całego ciała w zimnej wodzie może mieć integracyjny wpływ na funkcjonowanie mózgu, przyczyniając się do zgłaszanej poprawy nastroju. Zwiększona łączność między obszarami mózgu odpowiedzialnymi za kontrolę uwagi, emocje i samoregulację może wyjaśniać, dlaczego ludzie czują się bardziej pobudzeni, czujni i pozytywnie nastawieni po CWI. Badanie to ma pewne ograniczenia, w tym brak grupy kontrolnej i fakt, że opierało się na samoopisie nastroju. Przyszłe badania z randomizacją i obiektywnymi miarami nastroju mogłyby dostarczyć dalszych dowodów na korzyści płynące z CWI.

Wnioski

Krótkotrwałe zanurzenie całego ciała w zimnej wodzie z głową nad powierzchnią może być skuteczną strategią poprawy nastroju i samopoczucia. Wciąż trwają badania nad długotermowymi skutkami CWI i jego potencjalnymi zastosowaniami terapeutycznymi.

Dodatkowe informacje

Badanie wykazało również, że zmiany w pozytywnym afekcie po CWI były związane ze wzrostem aktywności w kilku obszarach mózgu, w tym:

• Kora przedczołowa (MPFC), która jest zaangażowana w przetwarzanie emocji i samoregulację.
• Przednia wyspa, która odgrywa rolę w świadomości interoceptywnej, czyli świadomości wewnętrznych odczuć ciała.
• Grzgrzowa kora zakrętu obręczy (dACC), która jest zaangażowana w kontrolę poznawczą i regulację emocji.
• Kora ciemieniowa, która jest zaangażowana w uwagę i przetwarzanie przestrzenne.

Te odkrycia sugerują, że CWI może aktywować sieć obszarów mózgu, które są ważne dla regulacji nastroju i przetwarzania emocjonalnego. Badanie miało również pewne ograniczenia, o których należy wspomnieć. Po pierwsze, wielkość próby była stosunkowo niewielka. Po drugie, badanie przeprowadzono na zdrowych dorosłych, więc nie wiadomo, czy wyniki te można uogólnić na inne populacje. Po trzecie, badanie miało charakter przekrojowy, więc nie jest możliwe wyciągnięcie wniosków na temat związku przyczynowo-skutkowego między CWI a zmianami nastroju. Pomimo tych ograniczeń, badanie to dostarcza ważnych wglądów w neuronowe mechanizmy leżące u podstaw efektów CWI na nastrój. Przyszłe badania powinny zbadać długotermowe skutki CWI, a także jego potencjalne zastosowania terapeutyczne w leczeniu zaburzeń nastroju.

Źródło

Yankouskaya, A.; Williamson, R.; Stacey, C.; Totman, J.J.; Massey, H. Short-Term Head-Out Whole-Body Cold-Water Immersion Facilitates Positive Affect and Increases Interaction between Large-Scale Brain Networks. Biology 2023, 12, 211. https://doi.org/10.3390/biology12020211